We zijn nu zo’n twintig jaar actief met precisielandbouw. In aanleg biedt de techniek enorme mogelijkheden om efficiënter en nauwkeuriger te werken, met meer oog voor het mileu. Toch lijken we anno 2014 op een punt aanbeland waarbij het juist de onmogelijkheden zijn die een verdere doorbraak in de weg staan.

Focus ligt te veel op techniek Vanaf het begin ligt de focus vooral op techniek om plaatsspecifieke gegevens te verzamelen. Het stelt akkerbouwers in staat om de eigen waarnemingen te objectiveren. Dit blijkt vooral zinvol bij het onderscheiden van relatief kleine verschillen, die voor het blote oog niet waarneembaar zijn. Bedrijven die starten met gewassensoren en opbrengstregistratie, ook in rooivruchten, noemen als belangrijkste reden het verzamelen van gegevens voor meer inzicht in de variatie binnen percelen.

Koppeling agronomische kennis mist nog steeds Technisch is er al die tijd niet ontzettend veel veranderd. We hebben weliswaar RTK-GPS, stuurautomaten en drones en de techniek heeft hogere resoluties en is betrouwbaarder, maar de interpretatie en vertaling van de data ligt nog steeds bij de akkerbouwers en adviseurs. Dit blijkt nog steeds lastig. Sterker nog, de enorme hoeveelheid data, maakt het vertalen ervan alleen maar gecompliceerder. Logischerwijs spelen de kosten en baten van precisielandbouw een grote rol bij de toepassing ervan, de hobbyisten en voorlopers daargelaten. Kijkende naar het buitenland valt vooral op dat Nederland sterk inzet op stuurautomaten en op-de-centimeter nauwkeurig werken. Investeringen die niet altijd te rijmen zijn met de schaalgrootte van individuele bedrijven. Samenwerken met een collega of de loonwerker inhuren is dan een reëel alternatief om de kosten per hectare te drukken.

Het volledige artikel is te lezen in Boerderij nummer 36 van 3 juni.